سروده 4

آنگه   که  ز مدرسه  به  ناز  آمدمی                          پنداشتمی     به   کل     فراز   آمدمی

چندی که  به  شاگردی   استاد   شدم                         دریافتمی      که     پر   نیاز    آمدمی

سروده 3

خواهی که چو بلبلان خوش الحان باشی                چون   کبک   میان   گل  خرامان  باشی

ناپاک  مگو، بد تو مکن،  سخت  مگیر                 ورنه   که   چو  بوف  بوم  ویران  باشی       

سروده 2

استاد  مرا  گفت خموش  و خوش  باش                       بیهوده  مگو سخن، چو گوئی هش باش

افلاک  پر  از  عریضه  و  قال   کسان                       لختی  نه   بخواهند   شنود  و  کنکاش 

 

سروده 1

از چند سال پیش با خود گفتم که سروده های کم خود را بصورت نبشته دستکم برای خود  گردآوری کنم ولی بعللی باز اینکار را نکردم.  امروز این کنم.

خواهم  که  دمی   بزیست  همچون دگران                           آسوده و بی غم،  گله از بخت  گران

نی نی که نه بخت  است  گرانی  کردست                            بایست  دروغ  گفت و من این نتوان