۱۳۹۲ مهر ۹, سه‌شنبه

سروده 17

رنگ    رخ   یار   من  نهان    می بینم           پیش  صدفش   لعل   یمان  می بینم
چشمان   ورا   به  چهره   چون  مه   او           در  و  گهری   میان  کان   می بینم
خوش گوید ومن بگوش جان خوش شنوم          لطف و کرمش به چشم جان می بینم
پائیز   چو   بگذرد،  بهاران  چو   رسد           هر فصل به  خویش مهربان می بینم
با  من  تو  مگو  که  عمر بر من   گذرد           میدانم  و هم   منش    دوان  می بینم
هر چند  محاسنم   کنون   گشته     سپید           خود  را  به  کنار  او جوان  می بینم
نامش چو بپرسی و چو گویی بکجاست؟           شیراز   بگویم    و  جهان   می بینم
                                  فرهاد نخواهدش که رنجی برسد 

۱۳۹۲ مرداد ۳, پنجشنبه

سروده 16

ای  آنکه   توان  باغ   دیدن    بودت                  هم  نغمه  بلبلان   شنیدن   شودت
سود ازگل و آب و خاک بردی هردم                   ویرانی آن  زدست و پا میرودت؟