سروده 13

نومید  مشو  ز سایه  سنگینی  شب              سختی  چو  بیفتد  تو ذلالت  مطلب

روز از پی شب آید و دل گرم شود              عید  از پس  اسفند  بیاید  به  طرب

سروده 12

بخشش   نتوانی  نه ببخشندت  نیز             پیوسته به خلق در جدل، کن  پرهیز

هم نیز طلب  مکن  ز اندازه  تو بیش             هم چشم  فزون  به  هم  منه یارعزیز

سروده 11

بلبل به  کنار گل  خوش  آواز  بود             اینرا همه دانند و  نه  خود راز بود

خواهی که ز یار نغمه خوش شنوی             گل  باش  که  این  نقطه  آغاز بود

سروده 10

نوروز دمی   بدور از مرغ  و چمن                   آنگه که به  صبح  دیده  کردم  روشن

شیراز سخن به خنده  با  من میگفت                   زو  نغمه   برآمدی   و  فریاد  ز  من

سروده 9

چندی  نه  کتاب  بهر خواندن  بودت           چندی  نه  زبان  ز بهر گفتن  بودت

عمری بگذشت و داستانها چو برفت            دردا که  نه  میل  گوش دادن  بودت